Skomentuj 
Podziel się!
Udostępnij
Twittnij
Wyślij
Drukuj
Skarszewy. Jeden z piękniejszych dworców PKP w Polsce Północnej zmienia się w ruinę. Czy PKP jest taka biedna, czy taka bogata, że nic nie robi?
W budynku dworca ma sklep spożywczy Wiesława Dzwonkowska. Aby wejść do sklepu, trzeba przejść przez hol byłej poczekalni. Na jej środku stoi zniszczony stół do bilardu, kilka połamanych krzeseł i stolik z puszką pełną niedopałków. Częstymi gośćmi są tu panowie spożywający alkohol. Lamperia wyłożona glazurą mocno nadgryzioną przez ząb czasu, powyżej ściany pomalowane na głęboko wrzosowy kolor. Farba, widać, dość świeża. Ktoś, więc zadbał o pomalowanie poczekalni.
- Ja pomalowałam – mówi właścicielka sklepu. – Bo co miałam zrobić? PKP nie robi żadnych remontów. Pomalowałam na własny koszt. Ludzie przecież przychodzą do sklepu, to jakoś musi wyglądać.
- Na noc zamykam poczekalnię, bo gdybym zostawiała otwarte, to już byłaby kompletnie zniszczona. A tak to rano ci bywalcy przyjdą, ogrzeją się, zapalą, wypiją coś i idą w miasto szukać szczęścia. Mogłoby tu być pięknie, gdyby PKP chciało zadbać. Ale nie chce. Był tu jeden pan, który chciał w holu namalować fresk z panoramą Skarszew. Mnie nie było na to stać, a PKP nie było zainteresowane. Można by było wyremontować tu fajne pomieszczenia na toalety, w pobliżu jest przecież targowisko – ale też nic nie zrobili. Koniecznie trzeba wymienić drzwi i okna. Te, co są, już się rozlatują. Jak wieje albo jest mróz, marzniemy po prostu. Płacę 766 zł czynszu, ale w zamian nie mam nic. Zupełnie.
W drugim sklepie Mirosława Muller handluje używaną odzieżą. - To fakt, PKP w niczym nie pomaga dzierżawcom. Wszystkie remonty wykonujemy na własny koszt. I to nie tylko lokalu, klatki schodowej też. Połatałam dziury, bo to była właściwie ruina, ale ani złotówki nie odliczyli mi od czynszu. Oczywiście marznę, jak tylko mocniej powieje, bo okna są już od dawna do wymiany. O tym, żeby PKP sprzedała mi lokal, nie ma nawet mowy, a w nie swoje ile można wkładać? I tylko straszą podwyżkami czynszu, a to że utrzymujemy w jakim takim stanie przynajmniej to, co dzierżawimy, wcale się nie liczy. Trzymam się jednak tego lokalu, bo kto mnie teraz przyjmie do pracy. Handel jakoś idzie, tylko żeby właściciel coś oferował dzierżawcom…
Próbujemy także porozmawiać z rodzinami mieszkającymi w budynku dworca. Nie są chętne do rozmowy, zastrzegają sobie anonimowość. - Najlepiej, żeby pani napisała, że zauważyła to pani sama jako dziennikarz – prosi jeden z najemców. - Dla właścicieli sklepów to tylko miejsce pracy, dla nas - dach nad głową. Oglądam te mieszkania. W budynku mieszkają cztery rodziny – lokale są zadbane, ładnie utrzymane.
- Żyjemy tu, to jak nie dbać? Trudno, że nie są to mieszkania własnościowe. Kolej nie chce ich odsprzedać, ale żyć godziwie trzeba. Kolej, cóż, nie interesuje się swoim własnym zabytkiem. Jeszcze kiedy jeździły tu pociągi, to jakoś dbali, ale teraz nie robią już nic. Powoli na torowisku powstaje wysypisko śmieci, a stacyjne budynki – toalety, nastawnie grożą zawaleniem. PKP ani niczego nie remontuje, ani nawet nie sprząta. Kiedy zwracamy się z prośbą o jakąś pomoc, słyszymy, że kolej jest biedna… A sprzedać nie chcą. Budynek podupada, pewnie że tak. Ale ile my możemy włożyć pieniędzy w coś, co nie jest nasze? I czy stać nas na należyte utrzymanie takiego obiektu? I tak włożyliśmy tu tyle, że żal by było to opuścić.
Jeden z mieszkańców mówi z dumą w głosie. – Na tym dworcu był kręcony trzeci odcinek serialu „Polskie drogi”. Byłem wtedy dzieckiem, ale statystowałem. Siedziałem w pociągu. I moja żona też wystąpiła w jednej scenie. Ale wtedy było tu naprawdę pięknie.
Smutno. Biedna kolej musi być chyba paradoksalnie bardzo bogata, skoro stać ją na porzucanie takiego mienia…
KOMENTARZE (0)
Do artykułu: Dworzec w Skarszewach skazany na śmierć